AFAGA Alzhéimer anunciou aos gañadores do VII Certame de relatos curtos

flyer vii concurso relatos 1 300x233
  • Participaron máis de 90 relatos de varias partes do mundo

Os membros do xurado do VII Certame de relatos “Nun Recuncho da Memoria” AFAGA Alzhéimer emitiron o seu veredicto. Os traballos gañadores son Misterios gozosos, escrito por María Caamaño López, residente en Madrid-España, na categoría de galego e “El vendedor de recuerdos“, escrito por Claudia Alejandra Morales, residente en Buenos Aires-Argentina, na categoría de español.

Nesta ocasión o tema abordou o tema do “confinamento e superación persoal”, o alzhéimer ou outra demencia, vistas como patoloxías que illan a quen as padece e as súas relacións sociais e familiares, como a capacidade para superar as adversidades é fundamental para seguir persistindo na vida, principalmente no actual contexto social de crise sanitaria.

Dende o equipo organizador do concurso de AFAGA Alzhéimer estamos moi agradecidos e sorprendidos pola alta participación de diferentes historias llegadas desde Sudamérica, Europa e África, e pola alta capacidade de transmitir as emocións e a claridade na mensaxe presentada polo diferentes escritores nas máis de 90 obras recibidas.

O xurado estivo composto por:

Ráquel Giráldez, Xestora de Calidade

Maximina Rodríguez, Psicóloga

Marina Requejo, Traballadora Social

Miriam Fortes, Traballadora Social

Remigio Rodríguez, Secretario da Xunta de Goberno

María Teresa Giráldez

Misterios Gozosos

A avoa veu vivir con nós nada máis comezar o confinamento. Mamá dixo que a residencia non era un sitio seguro para ela e que non a podíamos deixar alí.

Papá non dixo nada, coma sempre, e así foi que, nun abrir e cerrar de ollos, a avoa converteuse na miña compañeira de habitación.

Ela durmía na liteira de abaixo, ó lado do póster de Pokemon Go, e eu na de arriba, onde o cartel do concerto de Masters of Sound. Xunto ó meu escritorio puxemos una cadeira na ela que pasaba a maior parte do tempo mirando como eu xogaba no ordenador.

— Andrés, non sei que gusto tes en ver todos os días a mesma película. ¿E logo que tal se poñemos a misa?

— Son Marcos, avoa.

A avoa sempre me confundía co avó Andrés. Mamá di que son cuspidiño a el, que morreu moito antes do meu nacemento. A avoa leva toda a vida de loito e eu pregúntome se nalgún momento se da conta de por que viste de negro, pero non digo nada, claro.

A avoa di que non está mal o piso, pero que lle viña ben ter una lareira, porque é onde o caldo se fai como Deus manda, e tamén un anaco de terra ó lado, para por unhas leitugas e unhas nabizas, que as que se mercan por aí non teñen nada que ver coas da casa. Con todo, afíxose decontado a estar con nós. Adormece a cada paso, ás veces no salón, onde mamá teletraballa, e ás veces no meu cuarto, que agora xa é o cuarto dos dous. Ó espertar pega un brinco e fica calada un bo anaco, ata que se ve que recorda onde está e quen somos cada un de nós ou, cando menos , quen pensa ela que somos.

— Andrés, xa fai moito que non rezamos o rosario. Non sexas fariseo e ven aquí rezar comigo. Primer misterio. La encarnación del Hijo de Dios.

— Son Marcos, avoa.

— Tes moito vicio ti. Iso si. De novos non me viñas con peros para nada. Daquela era todo “ruliña, si” e “si, ruliña”. Que Deus saiba perdoarcho. Padre nuestro que estás en el cielo, santificado sea tu nombre…

Lavábamos xa mes e medio de confinamento cando despediron a mamá. Dun día para outro, o repique das teclas do seu ordenador no salón foi substituído por un frenesí de limpeza doméstica. Mamá fregou cada recuncho da casa coma quen quere desfacerse de calquera proba dun crime inefable e cando acabou deixouse caer coma morta no cama e xa non se levantou máis. Papá non dixo nada, coma sempre. Seguimos facendo a mesma vida, coma se non notaramos a súa cadeira valeira na mesa, o empobrecemento dos nosos menús diarios e a roupa acugulada no cesto do cuarto de baño. Debíamos levar así case unha semana cando a avoa, sen mediar palabra, meteuse na cociña a preparar unha sopa, segundo dixo. Papá e máis eu miramos un cara o outro e con esa mirada selamos un acordo tácito de vixiala de preto. Contra toda previsión, o piso encheuse dun aroma que alimentaba a alma e cando rematou a faena, puxo unha porción nunha cunca e levoulla a mamá á cama. Polo canto do ollo vin como lle daba a sopa a culleradas na boca, coma se mamá fora unha rapaciña, e cando a tivo tomado toda, meceuna contra o peito mentres murmuraba unha cantiga de berce. Mamá chorou caladamente en primeiro e despois sen control, coma unha criatura. Á fin, quedou durmida nos brazos da avoa, que ficou alí con ela ata que, ben entrada a noite, arroupouna e foise para a súa liteira de abaixo.

Ese foi o último día que mamá pasou na cama. Ó día seguinte, nada máis erguerse, gardou o seu portátil e os apeiros de oficina no moble da entrada e puxo algunhas plantas enriba da mesa na que acostumaba traballar ata facía ben pouco. Volveu poñer música, como facía antes de estar encerrados. José Luis Perales. Julio Iglesias. Mocedades. E dende aquela, á media tarde facía café con leite para todos e poñía unhas pastas para acompañar. Pero sobre todo, volveu a falar con papá. De súpeto conversaban largas horas. Eu nin sabía que papá podía falar tanto. Nin rir. Rían por todo. Por calquera cousa. Sen vir a conto.

Ou ó mellor si. Se cadra si que viña a conto e eu era o único que non entendía nada, porque a avoa ría canda eles e parecía saber de que ía aquelo mellor ca ningún de nós.

A avoa nunca deixou de chamarme Andrés e eu resolvín non volver a replicar para lembrarlle como me chamo en verdade. Semellaba quedar en paz cando eu lle dicía, sen máis, “si, ruliña”. Agora estou aprendendo a rezar o rosario. De momento empecei cos misterios gozosos, por aquelo de que hai que ser optimista, malia todo.

El Vendedor de Recuerdos

Ángela entró al lugar algo desorientada y se quedó mirando al Vendedor de Recuerdos sin comprender por qué estaba allí.

– Buenos días. ¿Qué vino a buscar? – preguntó él, afectuosamente.

– No sé. No entiendo qué hago en este sitio. Sólo sé que me trajo mi nieto, me está esperando afuera. Me dijo que aquí iba a encontrar algo que me haría pasar mejor esto del encierro. Qué desastre, ¿verdad? Todo por ese japonés, o coreano, o chino que se comió el guiso de pajaritos.

El Vendedor de Recuerdos contuvo la risa.

– ¿No será la sopa de murciélago?

– Es posible.

– Creo que la puedo ayudar. ¿Por casualidad usted vino a comprar algún recuerdo?

– ¡Exacto! Qué amable. ¿Cómo lo supo?

El Vendedor de Recuerdos le señaló un enorme letrero que decía: “SE VENDEN RECUERDOS. NO SE OLVIDE DE PEDIR EL SUYO”.

– Es que a eso me dedico.

– Esto es una maravilla. Y dígame… ¿Cuántos recuerdos se pueden comprar? Tampoco sé que recuerdo quisiera llevarme. – dijo riendo. – Es que ando mal de la memoria…

– Tranquila. Acompáñeme.

El Vendedor de Recuerdos la llevó hasta una enorme biblioteca, tan grande como ella nunca había visto, o más bien, no recordaba haber visto.

– ¿Su nombre?

– Espere. – y sacó una nota de su bolsillo. – Aquí dice Ángela Molina Solana.

El Vendedor de Recuerdos buscó y buscó, entre los cientos de miles de millones de libros.

– Mmmm, ahá, aquí está.

Entonces tomó uno de los libros y se lo mostró.

– Esta es su vida. Aquí están todos sus recuerdos.

– ¿Todos? Es imposible… Yo nunca los escribí.

– No, claro. Los escribió su memoria.

– Pero ahora la perdí.

– Por eso esta acá.

– Menos mal que me lo aclara, pensé que había venido a comprar patatas.

– No Ángela, usted vino a buscar un recuerdo. ¿Se siente triste y quiere recordar algo gracioso? ¿Extraña a alguien, un amor, quizás? ¿Quiere revivir el nacimiento de sus hijos? ¿Las travesuras de alguno de sus nietos? Aquí tengo todos y cada uno de sus recuerdos, así que sólo es cuestión de que usted me ayude un poquito, para saber cuál le vendo. Yo le hago una fotocopia y usted se lo lleva.

Ángela quedó pensativa. Le costaba saber cuál era exactamente el recuerdo que había ido a buscar, en ese momento creía que sólo había ido hasta allí a retocarse el peinado. El Vendedor de Recuerdos lo resolvió como siempre. Sabía que nunca iba a hacerse rico, pero…

Quién le quitaba la gloria de andar produciendo milagros.

– Hagamos una cosa. Yo se lo regalo. Ahora le doy el libro a su nieto, para que él o algún otro miembro de su familia pueda leerle el recuerdo que usted necesite, en cualquier momento.

– ¿Y por qué no me lo cobra?

– Porque de eso se tratan estos tiempos. De estar para el otro, de tender una mano, de ayudar, de tratar de ir encontrando la manera de superar esta pandemia hasta que regrese nuestra vida de antes. Nadie se salva solo.

– ¿Y cuánto me saldría? – preguntó de nuevo Ángela.

– Nada. Sólo le pido que no me olvide.

Ángela sonrió hermosamente.

– ¡Por supuesto que no! ¡Cómo me voy a olvidar de usted, con el peinado tan lindo que me hizo!

Deixar un comentario

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Scroll ao inicio