A miña experiencia coa miña nai e o alzhéimer:
A miña nai, non ve, iso non impide que recorra á risa, que tente sacar dela un sorriso. Non ten cóxegas?..Non importa, atopei outras maneiras e aprenderei moitas máis se me poño a iso.
A súa sensibilidade está a flor de pel. Coa axuda da estimulación cognitiva, aí, no voso centro, comprobei que se retarda o proceso. Hai xa un ano e nove meses que está en AFAGA e estou orgullosa do voso traballo.
Cando lle pregunto, a duras penas sabe dicirme que fixo, pero vén contenta e dime que fala e fala? algo que lle fai feliz.
Está máis receptiva que nunca ao afecto, ao tacto. Sempre foi moi dura, agora, un abrazo encóllea e saca o seu sorriso de inmediato.
Tamén na música atopei un aliado. Ela, por sorte, é alegre, segue sendo alegre, pero necesita un empujoncito. Recorro a situacións de min día a día que son ridículas, tamén a historias do pasado onde rimos e lembramos xuntas. Para ela, é fundamental a voz. Un pequeno empuxón?. e o seu rostro ilumínase. Nótolle feliz cando cruza ese limiar triste que en ocasións acompáñalle. Chámame a atención a facilidade que ten para subirse á alegría, ao apertón de mans, ao contacto?. Un tarareo simple e fréase en seco cando está perdida. Súmase, cantamos xuntas e respira fondo, a súa cara cambia, amplíase a súa respiración?..Conéctase moi ben.
Boa ferramenta a risa para todos! E na miña memoria quedarán sempre estes momentos nos que rimos xuntas.
Aprenderei!
Toda axuda é fundamental, coñecer, informarse, e? Actuar!
Por todo isto, só podo dicirvos: GRAZAS, GRAZAS, GRAZAS!
SONIA I.M- Familiar dunha usuaria dos talleres de estimulación.
