Sabemos que el alzhéimer provoca que veamos cómo se esfuman muchas cosas a las que estábamos acostumbrados antes de que apareciera en nuestras vidas […]
Se rompen sueños, proyectos…, pero también se gana experiencia, se atesoran emociones positivas que quizás estaban escondidas o no le dábamos importancia.
Es una balanza de pérdidas y ganancias, y cada uno tendrá al acabar su labor de cuidador el resultado de su propia balanza.
Lee este artículo:
A balanza do alzhéimer
Sabemos que o Alzheimer provoca que vexamos como esvaen moitas cousas ás que estábamos acostumados antes de que aparecera nas nosas vidas; tanto aos nosos seres queridos, que o padecen directamente, como aos familiares que estamos día a día ao seu lado.
Rompen-se soños, proxectos…, pero tamén se gaña experiencia, atesouran emocións positivas que quizais estaban agochadas ou ás que non lles dábamos importancia, se…
É unha balanza de perdas e ganancias, e cada un terá ao rematar a súa labor de coidador o resultado da súa propia balanza. Dependerá de todo o que nos foi acontecendo no camiño do Alzheimer e de como xestionamos e asumimos a enfermidade, os nosos sentimentos e os do noso ser querido.
Dende que ese nome apareceu nas nosas vidas, vimos como o noso familiar deixa de ser, pouco a pouco, aquela persoa que coñeciamos, co bo e co malo; tivemos que adaptarnos a como é agora e como vai sendo cada día; porque cada día pode ser diferente.
Non afogarnos co futuro será positivo para que podamos vivir cada día como o primeiro, porque se non o tempo pasará e viviremos todos os minutos da nosa vida con moita angustia, en moitas ocasións, injustificada.
O noso enfermo perde habilidades e capacidades que promocionan a súa identidade persoal e social, e a nós toca comezar un proceso de loito anticipado porque hai que enfrontarse a determinadas perdas ao longo da enfermidade (perda da comunicación, roles, capacidade de decisión…).
Modifican-se os papeis que cada un tiñamos na familia; se son cónxuxe, teño que sumar ás miñas responsabilidades as que cubría el antes da enfermidade; se son fillo, teño que ir pouco a pouco sendo o «pai do meu pai», e así pasa con todas as relacións familiares e de amizade que tiña a persoa enferma.
Por iso, se nos metemos no «papel» que temos a partir de agora, podemos desfrutar de momentos moi agradables e divertidos co noso familiar, nos que deixaremos que eles se manifesten como son e sintan agora. Seamos cómplices, non xuíces do que lles está a pasar.
Algúns o aceptarán, a outros lles custará e outros iranse, non estarán ao carón do enfermo como quixéramos; pero iso non debe frustrarnos nin decepcionarnos. O importante é que quen se quede o faga con gañas, porque cansarase, descansará, chorará, rirá…
Porque, ademais do que vai cambiando, temos que traballar personalmente (as nosas emocións, os nosos valores, xestionar o noso tempo, comunicarnos, buscar información…) e temos que estar con EL.
As persoas con demencia ensínanos que algo tan simple como o cariño (un mimo, un abrazo, un sorriso…) é o máis importante e básico que o ser humano necesita, e que ás veces ao longo da vida esquecemos.
Por iso, para un momento a reflexionar e fáite esta pregunta:
¿CÓMO VAI A TÚA BALANZA?
Maxi Rodríguez
Psicóloga de AFAGA
